#NiceToMeetYa

#NiceToMeetYa

Mijn naam is Eva De Block, misschien kennen jullie mij vanuit de lessen geschiedenis van Benedict Wydooghe. Misschien ken je me wel uit een andere les of misschien heb je mij simpelweg al eens zien lopen door de wandelgangen van onze school. Gaat er nog steeds geen belletje rinkelen? Dan zal mijn achternaam jou waarschijnlijk niet vreemd in de oren klinken. Hoewel ik niet rechtstreeks iets te maken heb met onze minister van volksgezondheid, is het toch een naam die je in deze bizarre tijden vaak hoort vallen. Corona, de reden waarom ik achter mijn computerscherm, mijn hoofd zit te breken om een leuke intro voor deze blog te kunnen schrijven.

Ra Ra Ra wie ben ik?

Mijn naam is dus Eva en binnen een kleine maand mag ik 21 kaarsjes uitblazen. Ik woon sinds een tweetal jaar in Izegem en woonde daarvoor in Kuurne. De band met Kuurne is echter niet verloren aangezien mijn vader en grootouders daar nog wonen. In Izegem woon ik samen met mijn moeder  en stiefvader. Ik heb twee stiefzussen en ben baasje van een lieve Bearded Collie genaamd Joy. Mijn studies in de richting Graduaat Sociaal Cultureel Werk volg ik aan de Hogeschool Vives Kortrijk. Momenteel zit ik in mijn tweede jaar en als alles goed verloopt, studeer ik januari 2021 af. 

"De Onzichtbare Oorlog": Een zwaar geladen titel?

"De Onzichtbare Oorlog" een zware titel, voor zware tijden. Een ongewone titel, voor ongewone tijden. Is het ver gezocht? Volgens mij niet. Wanneer ik mezelf afvraag of dit de geschiedenisboeken in zal gaan, dan zeg ik zonder aarzelen 'ja'. Vraag ik dit in mijn omgeving, dan is het antwoord 'ja'. Ik vroeg mijn ouders wat zij van deze situatie vonden. Hierop antwoordde mijn stiefvader: "Het is een gevecht tegen een virus. Met andere woorden je kan het niet zien of horen, verspreid zich snel en is dodelijk. Mensen zijn nog onwetend en weten niet wat ze moeten doen. Een mix van chaos, angst, onwetendheid en paniek. We moeten ons allen thuis schuilhouden om niet besmet te worden. Het is een onzichtbare oorlog." En zo was de naam voor dit corona-dagboek snel beslist. 

The Corona Writers

Sinds kort ben ik beginnen lezen in het dagboek van Anne Frank. Ik zag al vele films, las al vele boeken en hoorde van mijn grootouders over het leven en overleven in deze tijden. Gek genoeg ben ik nu nog maar net begonnen aan dit boek. Bij deze opdracht kon ik dan ook niet anders dan meteen de link leggen. De Freedom Writers deden het ons al eens voor. De Amerikaanse kansarme jongeren die door een gedreven leerkracht hun verhaal neerpenden en geïnspireerd raakten door onder andere 'Het Achterhuis', omdat ze ergens een stukje aansluiting, begrip en troost voor hun leefwereld vonden. Nu mogen ook wij ons eigen stukje geschiedenis schrijven. Voor velen onder ons is dit de eerste benarde situatie die op ons allen een rechtstreekse invloed heeft. Dus waarom niet zelf vastleggen wat rondom ons gebeurd? Hoe we deze tijden ervaren, welke invloed het virus op onze leefwereld heeft en waar vinden wij onze hoop op betere tijden? 

In de ban van Corona

Wie had dit ooit gedacht? Velen onder ons waarschijnlijk niet. Iedereen thuisblijven, social distancing, quarantaine, lockdown,... Heel de wereld op z'n kop. Op twee weken tijd kreeg het woord 'corona' een hele nieuwe betekenis voor mij. Hierbij moet ik eerlijk bekennen dat ik geen grote nieuwsvolger ben, want ik kan mij daar heel erg in opjagen en probeer het tot een minimum te houden. Maar zoals jullie zelf ook wel weten kon je er niet om heen. Corona is wat de klok slaat. Je staat er mee op, eet ermee en gaat er terug mee gaan slapen. Iedereen praat over COVID-19. En ook nu probeer ik de portie nieuwsberichten tot een minimum te houden. Dus wanneer ik me afsluit voor de zwerm van mediaberichten, zoek ik mijn bezighoud in andere dingen. 

Het coronavirus houdt ons dan wel in ons kot, maar dat wil niet zeggen dat we ons moeten vervelen en hele dagen in het negatieve moeten onderdompelen. Ik weet het, we hebben nu wel heel veel tijd om na te denken. Geloof me, ik laat me er ook aan vangen. Dan pieker ik zodanig hard, dat ik de slaap soms niet vat. Gelukkig is er nu ook wat meer tijd voor leuke dingen. Naast het onderhouden van mijn dagelijkse bezigheden zoals schoolwerk, sociale media onderhouden, Netflix en zingen, heb ik bijvoorbeeld opnieuw een voorliefde teruggevonden in de dingen die ik vroeger graag deed. Dingen zoals tekenen, schilderen, koken en bakken. Ook sport ik niet meer omdat het "moet" voor de lijn, maar omdat ik het gewoonweg graag doe.

Doordat we even uit de sleur van het leven zijn, hebben we naast het piekeren weer eens de tijd om alles op een rijtje te zetten en nieuwe dingen van onszelf te ontdekken.